“Zorbalığın normu sessizliktir” diyor, Psikanalist Su Polat. Ve şöyle devam ediyor: Grup, nefret objesini sessizlik içinde bırakıp onu dışlar. Bazen zorbalığa uğrayan çocuk konuyla ilgili bir yetişkine başvursa da yetişkin eyleme geçmez ve “Başka” olma rolünü üstlenmez. Bu gibi durumlarda, çocuğun sözü adeta iptal edilmiştir. [1]
Bu yazıyı 2 nisandan çok çok önce yazmaya başlıyorum. "Otizm Kabul Ayı" için "farkındalık" adı altında sağlamcılığın inşasına katkıda bulunan birçok söylemin ve eylemin dolaşıma gireceğini biliyorum: Bir "merhamet" öznesi olarak otistikler, "özel çocuklar", "melekler" ... Hatta fotoğraflarda uçuşan puzzellar. Haa! Bir de otizme savaş açanlar...
Öncelikle sosyal medyalarınızdan paylaş butonuna basmadan veya konuşma yapacağınız yerde mikrofonu elinize almadan önce bir sakin olun.
Otistikler insandır".
Uzun süredir yazmak istediğim ama hep ertelediğim bir yazıydı bu. Sanırım erteleme sebebim yazarken tekrar tekrar bunları düşünmek zorunda kalmanın iç sıkıntısı olacağındandı. Zaten gündelik deneyimlerimde beni yeterince yoran ve iletişim kurmaktan kaçınacak hale getiren deneyimler…
“Yine de bir elinle kapıyı aralarken
Öbür elindeki titreme dünyanın anadili.”
Cemal Süreya’ya ait bu dize; benim birçok insanla iletişim kurarken ki halet-i ruhiyem.
Devrim Nesin
Milli Eğitim Bakanlığının 17.08.2024 tarihinde yayınladığı otizm bültenini okuduk. Hem otistik özne hem de özel eğitim öğretmeni olarak bülteni değerlendirdik ve bu değerlendirmelerimizin dikkate alınacağı umuduyla yazmaya karar verdik.
TelifHakkı © 2014 - 2025, EEEH Dergi Tüm Hakları Engelsiz Erişim Derneği'ne aittir.
Eşit, Erişilebilir, Engelsiz Hayat dergisi internet sayfasında yayımlanan tüm yazıların telif hakları dergimize ve Engelsiz Erişim Derneğine aittir.
İzin alınmadan ve kaynak gösterilmeden herhangi bir şekilde kullanılamaz veya çoğaltılamaz.